De Las Vegas Sphere zou een nieuwe standaard kunnen zetten voor tourontwerp, net zoals de iPhone dat deed voor mobiele telefoons, vertelt productieontwerper Es Devlin aan Dezeen in dit interview.
Devlin begon zijn carrière in de Londense theaterscene van de jaren negentig voordat hij enkele van de meest herkenbare decors in de moderne tourgeschiedenis ontwierp, van de zwevende podia van Kanye West tot een gigantische augmented reality-versie van Bono.
Zijn projecten zijn de afgelopen dertig jaar in omvang gegroeid, met als meest recente hoogtepunt de virale openingsoptreden van U2 op de MSG Sphere in Las Vegas, die wordt beschouwd als de grootste bolvormige structuur ter wereld.
Maar hoe groot de zaal ook is of hoe monumentaal de setting ook is, Devlin zegt dat zijn werk niet in de eerste plaats gaat over het creëren van een show.
In plaats daarvan zegt hij dat de planning van de tour vanaf het begin vrijwel geheel draaide om het heroveren van het gevoel van verbondenheid dat het publiek voor het eerst voelde toen ze naar grote artiesten als The Beatles en Elvis Presley op hun tv keken.
“De reden dat de tourplanning op grote schaal tot stand kwam, is omdat zangers altijd hadden gezongen, platen begonnen te verkopen, maar tv in de jaren vijftig kwam”, vertelde Devlin aan Dezeen. “En het was dit gevoel van intimiteit in je slaapkamer, in je woonkamer, dat een tv naar het publiek bracht.”
“De afgelopen zestig jaar hebben ze geprobeerd de intimiteit na te bootsen die je krijgt als je gaat zitten en tv kijkt, via 75 of 17 of drie vrachtwagens vol spullen – luidsprekers en schermen, pyrotechniek en verlichting.”
De Sfera is de “non plus ultra” van het tourdesign
Met zijn gigantische omhullende scherm van 15.000 vierkante meter dat bijna 160.000 luidsprekers verbergt, zegt Devlin dat de Sphere-locatie in Madison Square Garden in Las Vegas dit ideaal het dichtst benadert.
“In zekere zin slaagde hij erin de laatste goocheltruc uit te voeren, namelijk door het scherm en de luidspreker als één geheel te vormen,” zei Devlin. “Je ziet dus geen speakers, je ziet alleen een vrijwel oneindig oppervlak van het scherm, waarin de speakers zijn ingebed.”
“Je zit bijna in een film en de band begeleidt die film, en de band wordt in die film versterkt door de live-uitzending.”
Plannen om een zusterlocatie te bouwen naast de Sphere in Londen werden onlangs in de ijskast gezet nadat lokale raden, parlementsleden en een petitie van 2.000 mensen hun bezorgdheid hadden geuit over het feit dat de heldere LED-buitenkant de omgeving zou ontwrichten.
Maar Devlin is van mening dat in ieder geval de interieuropstelling die door de locatie in Las Vegas werd geïntroduceerd, een nieuwe standaard zou kunnen zetten voor tourontwerp, net zoals de iPhone dat deed voor mobiele telefoons.
“Het is bijna de iPhone-ificatie – in Jony Ive-termen het ultieme telefoonontwerp dat alle telefoons vanaf dat moment zullen nabootsen – het wordt bijna toegepast op tourontwerp”, zei Devlin.
Een atlas van Es Devlin
Devlin sprak met Dezeen om de lancering van zijn debuutmonografie te vieren, een boekdeel van 900 pagina’s genaamd An Atlas of Es Devlin, dat de laatste drie decennia van zijn carrière beschrijft en bijna zeven jaar in beslag nam.
Het boek brengt zo’n 122 verschillende projecten samen, van zijn vroege werk bij het National Theatre in Londen tot het ontwerpen van catwalks voor Louis Vuitton en Saint Laurent, twee verschillende Olympische ceremonies, verschillende opera’s, een Superbowl-halftimeshow en installaties voor het Tate Modern. en de V&A.
“Het is een klein object vergeleken met een stadion”, zei Devlin. “Maar de hoeveelheid energie die mijn team en ik in dit project hebben gestoken, is net zo groot als welke stadionshow dan ook die we hebben gedaan.”
“Het is een zwart gat, wat betekent dat het een omgekeerde oerknal bevat van alles wat we de afgelopen dertig jaar hebben gedaan, samengevat in dit boek.”
De projecten worden eerst chronologisch gepresenteerd, aan de hand van schetsen en modellen uit zijn archief, en vervolgens thematisch via glanzende foto’s die repetitieve vormen en kleuren in zijn werk onthullen.
‘Elke eerste versie van dit boek leek vermoeiend’, geeft hij toe. “Er waren te veel projecten. Het leek interessant, misschien zelfs indrukwekkend omdat er zoveel variatie was.”
“Maar het bleek geen scriptie of een voedende lectuur te zijn. Het kostte veel tijd om een vorm te vinden die een soort nuttige communicatie met de lezer kon bieden.”
‘We hebben dringend een ritueel nodig’
Uiteindelijk hoopt Devlin dat het verzamelen van zijn baanbrekende werk op één plek zal getuigen van het feit dat ontwerpers tegenwoordig niet slechts één richting hoeven te kiezen.
In plaats daarvan, zegt hij, kunnen en moeten ze meer ‘kameleonachtig en amfibisch’ zijn, en over disciplines heen werken om als model te dienen voor het overbruggen van sociale verschillen.
“Hoe meer connectiviteit we hebben tussen kunstvormen, hoe waarschijnlijker het is dat we deze urgente gesprekken over het begrijpen van elkaars standpunt zullen voortzetten,” zei Devlin.
“Omdat je zou kunnen beargumenteren dat de crises waarmee we nu worden geconfronteerd, met wat er gebeurt in het Midden-Oosten, wat er gebeurt met ons klimaat, wat er gebeurt met de sociale ongelijkheid en de crisis van de kosten van levensonderhoud, je zou kunnen zeggen dat dit allemaal voortkomt uit een gebrek aan het vermogen om door de ogen van anderen te kijken. En dat is waar theater altijd om draait: empathie.”
Culturele bijeenkomsten, of het nu gaat om intieme optredens of gigantische stadionconcerten, hebben het unieke vermogen om mensen samen te brengen, betoogt hij.
Maar tot nu toe wordt deze functie grotendeels belemmerd door entertainment in de eerste plaats te beschouwen als een industrie, die gewaardeerd wordt om de hoeveelheid geld die het genereert in plaats van om de bredere sociale impact ervan.
“We hebben dringend rituelen nodig, en we hebben rituelen nodig waar geen geld aan wordt verdiend,” zei Devlin.
‘Op dit moment voelen we de pijn als we zien wat het ergste is wat mensen elkaar kunnen aandoen’, zei hij. “Maar als je een groep mensen bij elkaar kunt krijgen en ze kunt uitnodigen om allemaal hetzelfde lied te zingen, ze uit te nodigen om allemaal hetzelfde te voelen, komt het beste in de mens naar boven.”