De financiële crisis van 2008 trof Mary Kathryn Nagle op een andere manier. Als toneelschrijver en burger van de Cherokee Nation zag ze parallellen met gebeurtenissen die eeuwen geleden een negatieve impact hadden op de inheemse bevolking.
Zijn toneelstuk ‘Manahatta’ plaatst de recente ineenstorting van de hypotheekleningen, toen duizenden mensen hun huis verloren aan roofzuchtige kredietverstrekkers, naast de schimmige 17e-eeuwse Nederlanders die indianen oplichtten en met geweld van hun voorouderlijk land verdreven.
“De geschiedenis herhaalt zich vaak”, zegt Nagle. “Ik ben echt geïnteresseerd in de manieren waarop we verbinding kunnen maken met ons verleden, het met ons kunnen meenemen, ervan kunnen leren en misschien de uitkomsten kunnen veranderen, zodat we niet veroordeeld zijn om het verleden in het heden te herhalen.”
INHEEMSE AMERIKAANSE VROUWEN WEIGEREN TE LEVEN IN ANGST DAT DE MISDAAD GROEIT, BEWAPEN ZICH EN VOLGEN PANTSERCURSUSSEN
Deze afbeelding vrijgegeven door The Public Theatre toont Rainbow Dickerson, van links naar rechts verschijnen Sheila Tousey, Jeffrey King, David Kelly en Joe Tapper tijdens een optreden van “Manahatta” in New York. Het stuk is geschreven door Mary Kathryn Nagle. (Joan Marcus/Het openbare theater via AP)
Inheemse Amerikanen sluiten zich aan bij de oproep tot verhaal voor de behandeling van stammenlanden in Minnesota
Nagle’s toneelstuk uit 2018 belandde deze winter in New York City in het prestigieuze Public Theatre en is slechts het laatste in een bloei van inheemse verhalen. Van ‘Reservation Dogs’, ‘Dark Winds’ en ‘Rutherford Falls’ op tv tot ‘Prey’ op het grote scherm en Larissa FastHorse die de eerste inheemse toneelschrijver op Broadway wordt: barrières worden doorbroken.
“Ik hoop dat dit niet slechts een moment is. Ik hoop dat dit het begin van een tijdperk is”, zegt FastHorse, lid van de Sicangu Lakota Nation en MacArthur Fellow uit 2020. “We staan op de schouders van zoveel mensen die ons zijn voorgegaan. “
In 2020 bracht de University of California, Los Angeles een diversiteitsrapport uit waarin de media-inhoud van 2018 tot 2019 werd onderzocht en werd vastgesteld dat de native vertegenwoordiging in films tussen 0,3% en 0,5% lag. Op televisie of op het podium bestond er vrijwel geen inheemse vertegenwoordiging. (Volgens de volkstelling claimden 9,7 miljoen Amerikanen in 2020 enig inheems erfgoed, oftewel 2,9% van de totale Amerikaanse bevolking.)
“De waarheid was dat de meeste theaters nog nooit een enkel toneelstuk van een inheemse toneelschrijver hadden geproduceerd. De meeste Hollywood-filmstudio’s hadden nooit enige inhoud geproduceerd die daadwerkelijk door Natives was geschreven of geproduceerd. Het kan sommige Natives betreffen, maar het is niet door Native-mensen geschreven.” En we zagen gewoon de rollen omdraaien”, zei Nagle.
Niet-inheemse verhalenvertellers onderzoeken ook de geschiedenis van blanke wreedheden tegen indianen, waarbij Martin Scorsese’s ‘Killers of the Flower Moon’ het verhaal vertelt van het terreurbewind in Oklahoma en documentairemaker Ken Burns een centraal dier in de Great Plains onderzoekt met ‘The Amerikaanse Buffel”.
Nagle herinnert zich dat hij in 2010 naar New York verhuisde en artistiek directeuren in theaters vroeg waarom ze geen Native werken produceerden. Ze antwoordden dat ze geen inheemse toneelschrijvers kenden of dat er niet genoeg inheemse doelgroepen waren om de kaartverkoop te stimuleren.
“Goede verhalen vertellen is goede verhalen, of de hoofdpersoon nu blank, zwart, Aziatisch of LGBTQ is – het maakt niet uit”, zegt Nagle, lid van de raad van bestuur van IllumiNative, een non-profitorganisatie die zich inzet voor het uitroeien van de inheemse bevolking.
“Er zijn veel projecten die het verhaal veranderen en die laten zien dat onze verhalen krachtig zijn en dat niet-inboorlingen er echt door worden geraakt omdat het goede verhalen zijn.”
Madeline Sayet, een toneelschrijver en professor aan de Arizona State University die ook het Yale Indigenous Performing Arts Program leidt, ziet de hedendaagse inheemse theaterbeweging voortkomen uit de burgerrechtenbeweging van de jaren zestig en zeventig en een groeiend bewustzijn van inheemse kwesties. recht om hun cultuur, kunst en religie legaal te beoefenen.
Hij koppelt de bezetting van Wounded Knee in 1973 aan de impasse bij Standing Rock op de Dakota Access Pipeline in 2016 en Ned Blackhawks ‘The Rediscovery of America: Native Peoples and the Unmaking of US History’, dat dit jaar de National Book Award won.
Sayet, een lid van de Mohegan-stam die de eerste publiekelijk geproduceerde Native-toneelschrijver werd toen haar ‘Where We Belong’ in 2020 uitkwam, zei dat het in stand houden van de productie van Native-verhalen afhangt van het veranderen van financieringsstructuren en het verkrijgen van langetermijnverplichtingen van theaters en producenten. . programma’s zoals de Young Native Playwrights Competition.
“Een deel van wat ons op dit moment echt helpt, is dat we allemaal meer kansen voor elkaar creëren in plaats van met elkaar te concurreren”, zei hij.
FastHorse, die in 2023 geschiedenis schreef op Broadway met zijn satirische komedie ‘The Thanksgiving Play’, waarin blanke liberalen worden gevolgd die proberen een cultureel gevoelige show voor Thanksgiving te bedenken, heeft sindsdien zijn aandacht gericht op het helpen herschrijven van enkele klassieke musicals om meer te worden. cultureel gevoelig.
“Inboorlingen zijn geëxotiseerd op een manier die ons buitengesloten en gescheiden houdt, soms op een negatieve manier, zoals in ‘Laten we gewoon alle Indianen vermoorden’ en soms op een ‘positieve’ manier waar ze iets speciaals, magisch zijn.”
Hij heeft onlangs het boek herwerkt voor een aankomende muzikale heropleving van de klassieker ‘Peter Pan’ uit 1954, die werd aangepast door Jerome Robbins en voorzien is van een score van Moose Charlap-Carolyn Leigh en aanvullende nummers van Jule Styne, Betty Comden en Adolph Green.
FastHorse vond het karakter van Peter Pan complex, de piraten vermakelijk, de muziek betoverend, maar de afbeeldingen van inboorlingen en vrouwen beangstigend. Overal waren verwijzingen naar ‘roodhuiden’, een onzinnig liedje genaamd ‘Ugh-A-Wug’, en Tiger Lily weert wellustige dapperen af ‘met een bijl’.
“Ik dacht: ‘Wat? Gaan we kleine kinderen dit laten lezen? Dit is gewoon opgeschreven verkrachtingscultuur, exotisch met een inheemse persoon erbovenop'”, zei ze. ‘Is dit wat jou tot een goede vrouw maakt? Als je hard genoeg vecht om mannen weg te houden?’
FastHorse breidde het concept van de inheemse bevolking in de musical uit met leden van verschillende onder druk staande inheemse culturen van over de hele wereld – waaronder Afrika, Japan en Oost-Europa – die zich terugtrokken in Neverland om hun cultuur te behouden totdat ze een weg terug vonden.
DE TOP KIEZERS VAN NOORD-DAKOTA DOEN OFFICIEEL EEN BEROEP OP DE STRAF DIE DE STEMRECHTEN VAN INHEEMSE AMERIKANEN BESCHERMT
De toneelschrijver zei dat een van haar leidende principes bij de herwerking was ervoor te zorgen dat een jong meisje uit South Dakota zichzelf kon zien en feest kon vieren. ‘Dan hebben we ons werk gedaan en kan ze zich bij de magie aansluiten in plaats van zich tegen de magie te moeten wapenen.’
Nagle geniet van het maken van haar Public Theatre-debuut – haar toneelstuk loopt tot en met 23 december – maar ze is realistisch dat geen enkele show iedereen elke les zal leren die ze moeten weten over de inheemse bevolking na honderden jaren van verkeerde informatie.
“Ik hoop dat mensen één ding uit dit stuk meenemen: ‘Wauw, inheemse verhalen zijn echt meeslepend. Inheemse mensen zijn ongelooflijk. Ze zijn ongelooflijk veerkrachtig. Ze zijn ongelooflijk briljant. Ja, er is tragedie.’ , maar ze hebben echt een geweldig gevoel voor humor”, zei hij.
“Ik wil dat ze van mijn personages houden zoals ik van ze houd. Ik wil dat ze de pijn voelen. Ik wil dat ze lachen. Ik wil dat ze de liefde voelen”, zei ze. ‘En ik wil dat ze het theater verlaten omdat ze meer willen weten over onze tribale naties en onze inheemse bevolking.’